Drei Tälerweg (drie dalenroute; kwaliteitsroute)

Beste wandelaars,

zoals hier wordt ook op de wandelkaart een nieuw begrip, “kwaliteitsroute” genoemd. In de beschrijving van de route “Blick-ins-Land Kahle Pön” hebben we hier al wat meer over geschreven. Maar laten we nu starten, laten we op weg gaan naar de “Tälerweg” (dalenweg): de start en finish van deze wandeling ligt aan het einde van de bebouwing in het onderste Hoppeckedal, dat echter geen zelfstandige wijk is. Vanuit het centrum van het dorp bereik je, zelfs met de auto, de parkeerplaats. Voorbij aan het kleine industriecentrum (Bad Kesper) bij de straat “Zur Hoppecke” buig je af naar de “Hoppecketalstraße”. Vanaf hier kun je de glasblazerij, de bergwacht, de tennisbanen en de voetbal- en sportplaats van de skiclub Willingen zien. Nog slechts 1,5 km tot aan het park. De laatste 150 m bestaan uit grind. Hier zien we een markering: “KB - 155”. Nee, dat is geen Duits nummerbord, maar de benaming van een reddingspunt.

Weer op kracht gekomen, begin je vervolgens aan de 12 km lange wandeling naar het natuurgebied “NSG Neuer Hagen”. Beter bekend als grote hoogheide. Ook hier is bezinning mogelijk. Maar je kunt eerst lekker fris omhoog door het Hoppeckedal. Héél langzaam gaat het bergop naar de “Keller” (kelder) op 700 m hoogte. Daarna gaat het er wat gematigder aan toe. Op den duur wordt de weg geblokkeerd door een zwart-rode afzetting. Een grens? Ja, dat is precies het geval. Het is de grens tussen de deelstaten Hessen en Noordrijn-Westfalen. Maar je hoeft je paspoort niet te laten zien, want deze blokkering werd door privépersonen geplaatst. Vanaf nu geldt het motto: de paden aub niet verlaten. En onmiskenbaar zijn ook de gigantische Kyrill-vlakken. Die in januari 2007 door Petrus met zijn grote storm is ontstaan. Na nog eens 1,3 km bereik je bovenop de Kammhöhe de Uplandsteig maar ook de Rothaarsteig. Beide behoren tot de kwaliteitspaden. Deze vervolg je verder naar links. Ook links vinden we een open vlakte, de zogenaamde “Suggeheide” (zeugheide). Waar in vroegere tijden de door mensen gefokte zwijnen zich op hun gemak voelden, moet je tegenwoordig een beetje oppassen, omdat de paden daar modderig kunnen zijn. Mocht dat het geval zijn, kun je het beste even omlopen. Hier is al gauw de “Niedersfelder Hochheidehütte” op 800 m hoogte te zien. Op de weg ernaar toe kun je het parallel naast het fiets- en wandelpad liggende pad eens uitproberen. Het is een genot voor de voeten! Daarna kun je lekker een hapje eten en drinken in de altijd geopende hut. Deze hut heeft zijn naam goed uitgekozen. Want vanaf hier tot aan de “Clemensberg” (838 m) loopt het kwaliteitspad steeds weer langs de rand van de hoogheide, een overblijfsel uit de IJstijd. Zoals gezegd, in de winter komen de ogen en magen van de skiërs en in de zomer die van de wandelaars aan hun trekken. De bloeiende heide ziet er in augustus bijzonder mooi uit en de blauwe bessen.

Eenmaal aangekomen op de Clemensberg kom je drie dingen te weten: ten eerste de dieptes van de Niedersfelder groeve (let op de waarschuwingen), waar de harde diabassteen wordt gedolven. Ten tweede kun je de geschiedenis van de soldaat en zijn gelofte lezen. En op de laatste plaats kun je genieten van het uitzicht tot ver in het Ruhrdal. Onder de wal van de groeve gaat het verder naar de bron van de Hoppecke (774 m), het startpunt van de 35 km lange rivier die bij Bredelar in de Diemel mondt. Een stukje verder, bij grenssteen nummer “8”, betreed je Hessisch grondgebied. Bij de volgende kruising verlaat de route echter de Upland- en Rothaarsteig weer. Vanaf de kruising is de nieuwe schuilhut, voorzien van rustgevende zitvlakken en “ligstoelen”, al te zien. Hij draagt de naam “Am Streit” maar soms ook wel “Scheid”, omdat het hier om een grensgebied gaat en het herinnert aan de strijdkrachtige voorouders. Maar tegenwoordig gaat het vanaf dit punt vredig linksaf naar beneden.

Halverwege de afdaling vertelt een geschiedenisbord over de “Steffens Hütte”: vroeger graasde hier op “Nachbars Weise” (de wei van de buren), dus aan de andere kant van de grens en de beek, vee. Dit was lange tijd wettelijk toegestaan! Verder beneden kom je op de zogenaamde Hoppeckedal-ronde. Snel onderweg op relatief vlak terrein, of juist langzamer van de natuur genietend, bereik je in een grote bocht liggend het Ruthenardal. Lang geleden voerde “Hamer Johann” hier zijn werkzaamheden uit. Hij werkte met behulp van het bergwater en ijzer. Aan de andere kant van het dal maakt de route weer een scherpe bocht naar links. Volg dit pad, dat over een brug gaat, eerst nog een stuk bergop om vervolgens naar rechts weer bergaf te gaan.

Is dit het einde van de route? Natuurlijk niet! Hier vind je weer een brug die, alweer, over de Hoppecke gaat. Aan de andere kant zie je rechts een wei, links bosjes en voor je ligt de Hoppecketalstraße, het startpunt. Tenslotte vind je hier de laatste mogelijkheid nog eens even uit te rusten. Hier is een leuk café tussen bos en meer.